Znamy się 30 lat

Znamy się już z trzydzieści lat —
spotkanie nagłe, jakby los
na chwilę odsunął czas
i wtedy przyszła miłość.
Tyle wspólnych dni i nocy,
tyle słów rzuconych w ciszę,
śmiechów, które znały drogę,
miejsc tak bardzo tylko naszych.
Budowaliśmy z drobiazgów
coś, co miało trwać na zawsze,
z gestów, spojrzeń, niedopowiedzeń,
z czułych „jeszcze” i „zostań”.
Ref.
A ja to zepsułem.
Nie krzykiem —
raczej milczeniem,
tchórzliwą ucieczką
chwilą, która urosła w przepaść.

Teraz stoję po tej stronie,
gdzie żaden żal już nie pomaga,
bo czasu nie da się przeprosić,
a serca nie umieją cofać.
Zostały tylko wspomnienia —
wierne aż do bólu,
i miłość, która była prawdziwa,
choć nie umiałem jej zatrzymać w ramionach