가사
آن قصّه شِنیدید که در باغ، یکی روز
از جورِ تَبَر، زار بِنالید سِپیدار
کَز من، نه دِگَر بیخ و بُنی ماند و نه شاخی
از تیشه هیزم شِکن و اَرّه ی نجّار
گُفتش تَبَر آهسته که جُرمِ تو همین بَس
کین موسِمِ حاصل بُوَد و نیست تو را بار
تا شام، نَیُفتاد صدایِ تَبَر از گوش
شُد توده در آن باغ، سَحَر، هیمه ی بِسیار
دِهقان چو تَنورِ خود از این هیمه بَراَفروخت
بِگریست سِپیدار و چنین گفت دِگَر بار
آوَخ که شُدَم هیزُم و آتَشگَرِ گیتی
اَندامِ مرا سوخت چِنین زآتَشِ اِدبار
خندید بر او شعله، که از دستِ که نالی؟
ناچیزیِ تو، کرد بِدینگونه تو را خار
آن شاخ که سَر بَر کِشَد و میوه نیارَد
فَرجام، به جُز سوختَنَش نیست سِزاوار
جز دانش و حِکمَت نبُوَد میوه یِ انسان
ای میوه فُروشِ هنر، این دَکّه و بازار
از گفته یِ ناکَرده و بیهوده چه حاصل؟
کِردار نِکو کُن، که نَ سودیست زِ گفتار
آسان گُذَرَد گَر شب و روز و مَه و سالَت
روزِ عمل و مُزد، بُوَد کارِ تو دشوار