آن قصّه شِنیدید که در باغ، یکی روز از جورِ تَبَر، زار بِنالید سِپیدار کَز من، نه دِگَر بیخ و بُنی ماند و نه شاخی از تیشه هیزم شِکن و اَرّه ی نجّار گُفتش تَبَر آهسته که جُرمِ تو همین بَس کین موسِمِ حاصل بُوَد و نیست تو را بار تا شام، نَیُفتاد صدایِ تَبَر از گوش شُد توده در آن باغ، سَحَر، هیمه ی بِسیار دِهقان چو تَنورِ خود از این هیمه بَراَفروخت بِگریست سِپیدار و چنین گفت دِگَر بار آوَخ که شُدَم هیزُم و آتَشگَرِ گیتی اَندامِ مرا سوخت چِنین زآتَشِ اِدبار خندید بر او شعله، که از دستِ که نالی؟ ناچیزیِ تو، کرد بِدینگونه تو را خار آن شاخ که سَر بَر کِشَد و میوه نیارَد فَرجام، به جُز سوختَنَش نیست سِزاوار جز دانش و حِکمَت نبُوَد میوه یِ انسان ای میوه فُروشِ هنر، این دَکّه و بازار از گفته یِ ناکَرده و بیهوده چه حاصل؟ کِردار نِکو کُن، که نَ سودیست زِ گفتار آسان گُذَرَد گَر شب و روز و مَه و سالَت روزِ عمل و مُزد، بُوَد کارِ تو دشوار