Ступає Осінь тихо на поріг, З рудого золота розкидавши монети. Шалених стрілок зупинивши біг, Прийдешній час складає у сонети. Хоч Жовтень сумно в вікна загляда, Та в двоголосній фузі клавесину Ще гра веселощами Осінь молода, Не знаючи ні скону, ні спочину. Хай Листопад гукає у дверей, Їй Вересень присвячує канцони! Вона не втратить влади привілей, Допоки не лунають Грудня дзвони…