ابر سیاه

درْ دلِ آسمانْ چه می گُذَرَد
کین چِنینْ نعره می کِشَدْ با رَعد
گفتمشْ دردُ دِلْ بُکُن، بارید
گفتْ حالا تو، گفتمْ امّا بعد
بغضْ تا از گَلویِ مَنْ وا شُد
مشت میزد به سینه‌ یِ خودْ ابْر
منْ پریشان و او پریشانْ تر
ای سیاهْ اَبْر ، اینچُنین بی صبر ؟!
مانده ام با نَهیبِ او چه کنم
با دو دَستی که می زَنَد بَر فَرق
آتشِ اَشک و سوزِ مَن شد شعر
آهِ گرم و مَهیبِ او شد بَرق
حاصلِ گفت و گویِ ما دو نفر
سِیلْ ، بارانْ ، تگرگْ با بوران
سازمانِ هَوا نفهمیدند
اشکِ من عامِلَش بوْد یا باران !
بغضْ تا از گَلویِ مَنْ وا شُد
مشت میزد به سینه خودْ ابْر
منْ پریشان و او پریشانْ تر
ای سیاهْ اَبْر ، اینچُنین بی صبر ؟!
مانده ام با نَهیبِ او چه کنم
با دو دَستی که می زَنَد بَر فَرق
آتشِ اَشک و سوزِ مَن شد شعر
آهِ گرم و مَهیبِ او شد بَرق
حاصلِ گفت و گویِ ما دو نفر
سِیلْ ، بارانْ ، تگرگْ با بوران
سازمانِ هَوا نفهمیدند
اشکِ من عامِلَش بوْد یا باران !