świątynia

Stanęła na skale świątynia samotna,
tylko jednemu swoje mury podda.
Na widok świątyni zlecieli się bogowie,
jeden zamieszkał jej święte podwoje.

Odtąd świątyni już nikt nie zbezcześci,
Bóg skarbów pilnuje i wzrokiem swym pieści
Samotność złożyła miłości w ofierze,
Boga w sercu nikt jej nie odbierze

Tylko śmierć tak potężne mury powala
ciepłe światło wnętrz żywcem wykrada,
ucisza serca roztańczonych dzwonów,
pokrywa patyną głowy lśniących kopuł.

gdy bóg odchodzi z jakiejś świątyni,
może ona runąć już w każdej chwili,
Gdy trwa na skale dumna, choć samotna,
ma swojego boga, który wciąż ją kocha.