Արմինե

Երբ գարունը փռեց իր մռմռած զարեկը,
Արմինե, քո աչքերը լույս էին տալիս։
Հորիզոնում ամպերն էին վերածվում ծաղիկների,
Եվ քո ժպիտն աշխարհը նորից էր արթնացնում։
Կարոտ եմ քեզ, Արմինե, աչքերում այդ հեռավոր ծովը,
Դու մի ծաղիկ ես՝ սառն ու կրակ, անբաժան սուրբ երգ։
Երբ մտքովդ անցնում եմ ես,
Արմինե, ես կորցնում եմ համը ու լռում։
Ներքևում լույսեր, ութ աստղերի միջով,
Հավերժություն ես դու՝ որպես ճանապարհ,
Արմինե, հավերժ անունդ կասի ինձ,
Թող լինի քեզ մոտ երկնքի լուսածիր շող։
Արմինե, ծաղկի հոտն եմ փնտրում քեզ,
Դու ես այն, ինչ որ ես միշտ կարոտել եմ։
Քո անունը լսելիս միշտ նորից շնչում եմ,
Որ հասնեմ քեզ, չեմ գտնում վերջ։
Երբ գարունը փռեց իր մռմռած զարեկը,
Արմինե, դու ամեն ինչից գեղեցիկ ես...
Քո անունը կարծես երգ է դառնում,
Որպես հավերժ սիրո մելոդիա։