Μιχαλης

Μιχάλη, ακούς λύρα κι αισθάνεσαι αρχαίος θεός,
μα με λογιστικά βιβλία παίζεις, όχι με το φως.
Λεφτάς φλώρος δήθεν, brunch με ποικιλία,
μα το άθλημα που παίζεις είναι χαρτιά, όχι γηπεδική μαγεία.
Δήμητρα, δίπλα σου λες τη θες συνέχεια μαζί,
μα κρυφοκοιτάς άσχημες χοντρές και γελάς λες και 'σαι παιδί.
LOL, μες στον καθρέφτη βλέπεις κάτι “άγριο και μαύρο”,
αλλά μάλλον άρρωστος είσαι που γυρνάς με το ίδιο στυλ το κάλπικο.
Ποδόσφαιρο παίζεις λέει, μα μόνο στο PlayStation,
στην πράξη δεν αντέχεις το minimal αεράκι στο station.
Τι να πω, Μιχάλη, με λύρα, brunch και λογιστικά,
φτιάχνεις όνειρα φλώρου, όχι ρίμες που ‘χουν καρδιά.