اي عشق

تو قابْ به قالِبِ منی ، نه؟
تو سنگْ به من نمی زنی ، نه !
هرکس که بدی کُنَد به این دِل
نَه نَه ، تو یکی نمی کنی نه
در سردیِ دشتِ این قبیله
گرمی و امیدِ منْ تو بودی
چشمِ تو به اَشْکْ آشنا بود
یک هِقْ هِقِ من که میشُنودی
مشغول ، دلْ از جَهالَت خَلق
از بابَتِ تو ولی دلَم قُرص
لرزیدنم آن زمانْ شدْ آغاز
دیدمْ که تو در مقابلمْ قرص
چون کوه منْ ایستاده بودم
بی هیچ خَط و خمیْ به ابرو
ناگاه منْ از کَمرْ شکستم
تا سنگِ تو خورْد زیرِ زانو
هَر خُرد و کَلان زدندْ سنگ و
از منْ سر و دست و استخوان خُرد
مَردُمْ همه استخوان شکستند
سنگِ تو به مَغزِ استخوان خورد
با سنگْ زدی سَرمْ شکستی
تاب آرَم ، درد و خستگی را
بر دوشْ بگیرمْ از چه رویی
این خِفّت و سرشکستگی را ؟
کردم به خودمْ بدی فراوان
در فکر بدی به تو ولی ، نه !
گفتندْ که میزنی مرا سنگ
گفتم همه بی مُعَطّلی ، نه!
از من چه شنیدی و چه دیدی
کاشُفْته به عَزمِ کشتنِ من
با سنگْدِلی قدم نهادی
اینَکْ تو به بَزْمِ کُشتنِ من
شايد که برایِ مَردمِ شهر
لطفی که نمی شودْ نکردم
اما به خودت قسم ، به خوبیْت
در حقّ تو هیچْ بدْ نکردم
هر چندْ که از بدِ زَمانه
هر سنگْ به پایِ لنگْ می خورْد
در کویِ تو بی هوا دویدم
باید سرِ منْ به سنگ می خورْد
با خَلقِ جهانْ دلمْ درافتاد
مغرور شدم ، مرا چه باک است ؟
اینگونه نِگه مَکُن که سخت است
نَه نَه ، تو مَزن که دردناک است
قرْنی به قرینِ تو نِشَستم
تا این که شدی قرینه ى من
من سنگ تو را زدم به سینه
تو سنگ زدی به سینه یِ من
گستاخ شَوَد به دیدن تو
این قلبِ امیدوارِ من ، نه
تَرْسَم که شوَد زِ سخت جانیْم
سنگ تو تمام و کارِ من نه
هر چندْ که جمع کردنِ جان
در این تنِ پاره پاره سختْ است
نَگْذار دوباره جانْ بگیرم
جانْ کندنِ چند بارِه سختْ است
تو دور شدی و بازگشتی
گفتمْ که شدی مگر پشیمان ؟
دیدارْ دوباره تازه گشت و
زخمی که نشسته بودْ بَرْ جان
نزدیکْ بیا ، بگیرْ دستم
تا دستِ قشنگِ تو ببوسم
دندان و لَبَمْ بُکُن نشانه
بُگْذارْ که سنگِ تو بِبوسم
باید که فدا شودْ یکی ، من
این قصه عشق ، مرگْ کمْ داشت
در پاسخ چَند و چونِ مَردُم
فریاد بزنْ که دوستم داشت
بشنو تو کلامِ آخَرمْ را
بی هیچْ هَراس و غمْ زِ مُردن
من رفتنیم خودمْ از این درد
تو خونِ مرا مکنْ به گردن