سنگ من

در سردیِ دشتِ این قَبیله
گرمی و امیدِ منْ تو بودی
چَشمِ تو به اَشْکْ آشِنا بود
یک هِقْ هِقِ من که میشُنودی
چون کوهْ ، منْ ایستاده بودم
بی هیچ خَط و خمیْ به ابرو
ناگاهْ منْ از کَمرْ شکستم
تا سنگِ تو خورْدْ زیرِ زانو
کردم به خودمْ بَدی فراوان
در فکرِ بَدی به تو ولی ، نه !
گفتندْ که میزنی مرا سنگ
گفتم همه بی مُعَطَّلی ، نه!
از من چه شنیدی و چه دیدی؟
کاشُفْته به عَزمِ کشتنِ من
با سنگْ دِلی قدم نهادی
اینَکْ تو به بَزْمِ کُشتنِ من
شايد که برایِ مَردمِ شهر
لطفی که نمی شودْ نکردم
اما به خودَت قسم ، به خوبیْت
در حقّ تو هیچْ بدْ نکردم
تو دور شدی و بازگشتی
گفتمْ که شدی مگر پشیمان ؟
دیدارْ دوباره تازه گَشت و
زخمی که نشسته بودْ بَرْ جان
نزدیکْ بیا ، بگیرْ دستم
تا دستِ قشنگِ تو ببوسم
دَندان و لَبَمْ بُکُن نشانه
بُگْذارْ که سنگِ تو بِبوسم
باید که فدا شودْ یکیْ ، من !
این قصّه عشق ، مرگْ کمْ داشت
در پاسخِ چَند و چونِ مَردُم
فریادْ بزنْ که دوستم داشت
بِشْنو تو کلامِ آخرمْ را
بی هیچْ هراس و غمْ زِ مُردن
منْ رفتنیَم خودمْ از اینْ درد
تو خونِ مرا نکنْ به گردن